Είδα ένα αλλόκοτο όνειρο που δε ξέρω αν ήταν τελικά εφιάλτης ή όχι. Είδα ότι γύριζα στο δρόμο της πόλης ενώ σκοτείνιαζε μέχρι που κατέληξα έξω από μια πόρτα αίθουσας όταν τελικά νύχτωσε. Ήταν μέσα μερικά άτομα τα οποία στέκονταν αμίλητα παρατεταγμένα σαν ζόμπι, ένας σε καθισμένος σε μια γωνία με μια έδρα μπροστά του, και υπήρχε μια σειρά ανθρώπων από πίσω μου που φαινόντουσαν κάπως διστακτικοί να μπούνε μέσα, γιαυτό μάλλον πήγα αμέσως πρώτος.
Τώρα το όνειρο γίνεται ακόμη πιο παράξενο. Είδα ότι ενώ αντίκριζα όλους εκείνους έδειχνα σαν να μη με αγγίζει ούτε στο ελάχιστο ο φόβος. Άρχισα να κρούω την πόρτα και να κάνω beatbox μάλλον για να τους ενοχλήσω. Κι εκείνη την στιγμή βλέπω εκείνον τον καθισμένο τύπο από ακίνητος που ήταν να γυρίζει αργά το κεφάλι του προς τα μένα έχοντας κάτι κόκκινα σαν βαμμένα τρομακτικά μάτια που εξέπεμπαν ξεκάθαρα το μύνημα "είμαι επικίνδυνος". Αμέσως μετά ξύπνησα
Μιχάλης
