Ονειροκρίτης Ποτάμι

Και μια συμπλήρωση: πριν από λίγες ημέρες, διαισθάνθηκα ότι ο πατέρας μου θα "φύγει" όχι σε γεράματα, αλλά πριν και μάλλον από ατύχημα και νιώθω ότι όντως θα είναι έτσι και δεν ξέρω αν θα έπρεπε να το μοιραστώ με τον αδερφό μου (από τη μια είναι δύναμη να το ξέρω, από την άλλη, με φοβίζει). Τη γιαγιά μου (τη μητέρα του) που πέθανε πρόπερσι τη βλέπω συχνά και κάποιες φορές ακούω τη φωνή της και η αλήθεια είναι ότι μου λείπει πολύ...η μαμά μου, δεν είναι σχεδόν ποτέ στα όνειρά μου, ο μπαμπάς είναι, ενώ συχνά ψάχνω ή προστατεύω τον αδερφό μου. Στο χτεσινό όνειρο, για λίγο ήμασταν όλη η οικογένεια και μιλούσαμε για διακοπές, ενώ με τον αδερφό μου προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε στον πατέρα μας την ιστορία κάποιων καφενείων και μπαρ του νησιού που αναφέρω (Λέσβος - ο αδερφός μου έχει επίσης στενή σχέση με αυτό).

Καλημέρα σας. Είδα χτες στον ύπνο μου ένα όνειρο "διακλαδωμένο". Από εκεί που ήμουν στο παλιό μου δωμάτιο στο σπίτι των δικών μου κι έφτιαχνα κοσμήματα ή έγραφα στον υπολογιστή, έριξα μια ματιά έξω να δω τι καιρό κάνει, συνειδητοποιώντας ότι οι μέρες περνούν κι ότι δεν έχω κάνει τελικά αρκετά μπάνια. Στο μυαλό μου, είχα μια παραλία στην οποία πηγαίνω από παιδί (στο Πήλιο - μέρος και τοπίο που βλέπω πολύ συχνά από ψηλά στον ύπνο μου τον τελευταίο καιρό και σχεδόν πάντα η θάλασσα έχει κύμματα και αποφασίζω να μη μπω - σε αυτό, φαντάζομαι παίζουν ρόλο και οι πραγματικές καιρικές συνθήκες). Κοιτώντας από το παράθυρο, η θάλασσα είχε και πάλι μεγάλα κύμματα, παρόλο που ο καιρός ήταν πιο ζεστός τα οποία, με τη δεύτερη ματιά, έγιναν σαν τσουνάμι και βγήκαν από την πραγματική τους τοποθεσία και πλημύρρισαν τη γειτονονιά όπου βρισκόμουν, γύρω γύρω από το σπίτι μου. Ο πατέρας μου, που ήταν μαζί μου και του έδειξα τι γινόταν, έτρεξε από το άλλο μπαλκόνι (το σπίτι μας είναι διαμπερές), να δει αν το αυτοκίνητό του ήταν εντάξει. Εγώ δεν είχα καν σκεφτεί για το δικό μου, πήγα όμως μαζί του και είδα ότι το αυτοκινητάκι μου ήταν ασφαλές (παρκαρισμένο στενά ανάμεσα σε άλλα δύο), ενώ του πατέρα μου ήταν παρκαρισμένο σε άλλη πυλωτή, αλλά επίσης ασφαλές. Ωστόσο, στο δρόμο επικρατούσε πανικός, αυτοκίνητα έτρεχαν ανάποδα στο ρεύμα του δρόμου, μια λευκή λιμουζίνα (!) πέρασε ξαφνικά και πάλι ανάποδαδα, άλλοι στην προσπάθειά τους να φύγουν έπεφταν επάνω σε παρκαρισμένα κι εγώ νευρίαζα, σκεφτόμενη ότι έτσι η κατάσταση γίνεται χειρότερη. Ξαφνικά, μετά το πέρασμα ενός αυτοκινήτου, κοίταξα προς το δικό μου και είδα μια κόκκινη άμορφη μάζα που στην αρχή νόμισα ότι ήταν το αυτοκίνητό μου (είναι κόκκινο). Ήταν όμως ένα λυκόσκυλο, που θεώρησα αρχικά ότι χτυπήθηκε από κάποιο όχημα, σφίχτηκα, αλλά σε λίγο το ξέπλυνε η βροχή και λούφαξε στην πυλωτή μας. Δίπλα του εμφανίστηκε σε λίγο κι ένα μικρότερο σκυλάκι (νομίζω ότι έμοιαζε λίγο με το δικό μας, που "έφυγε" πριν από έξι χρόνια) και μαζί, με αρκετό δισταγμό, όταν άδειασε ο δρόμος, πήγαν στην απέναντι πλευρά του δρόμου, όπου τα φώναζε η αφεντικίνα τους. Στη συνέχεια βρέθηκα στο αεροδρόμιο της πόλης που γεννήθηκα και μένω τώρα, με λαχτάρα να δω το νησί όπου έζησα 6,5 χρόνια, σε μια οθόνη που είχε τους γνωστούς ηλεκτρονικούς χάρτες. Εντόπισα την πρωτεύουσά του και σιγά σιγά την παλιά μου γειτονιά (την τελευταία όπου νοίκιαζα σπίτι) και το ίδιο το σπίτι από ψηλά κι έβαλα τα κλάμματα από χαρά, συγκίνηση και λαχτάρα να το ξαναδώ. Το σπίτι αυτό το βλέπω πάρα πολύ συχνά στα όνειρά μου από τότε που επέστρεψα στην πόλη μου, ξέρω ότι μου λείπει πολύ, συνήθως έχει άλλη διαμόρφωση μέσα, όχι όμως πολύ διαφορετική και κατοικείται πλέον από άλλες κοπέλες. Σε αυτό το όνειρό μου, πήγα με το αυτοκίνητό μου να μαζέψω τα τελευταία πράγματα που είχα αφήσει (κι άλλες φορές βλέπω ότι ξανακάνω μετακόμιση παίρνοντας κάποια πράγματα που δεν είχα πάρει κατά την πραγματική, απλώς μπορεί τμήμα του σπιτιού μου, να εμπεριέχεται σε άλλα γνωστά μου σπίτια). Δεν ήθελα όμως να τα πάρω κι έβρισκα λόγους να το αποφύγω (η πραγματική μου μετακόμιση, ήταν κάπως βιαστική). Ένας από αυτούς περιλάβαινε μια βόλτα με μία από τις κοπέλες, με τα ποδήλατά τους. Αυτό που δανείστηκα όμως ήταν πολύ μικρό και άβολο και όταν φτάσαμε σε ένα λόφο, δεν κατάφερα να τον ανέβω. Κατέβηκα από το ποδήλατο κι αμέσως είδα τη δεύτερη κοπέλα στην κορυφή, να έχει κατά κάποιο τρόπο μεταμορφωθεί σε γάτα (νομίζω) και να παλεύει με ένα μεγάλο πράσινο φίδι. Στην αρχή φοβήθηκα για την ασφάλειά της, μετά όμως εμπιστεύτηκα τις δυνάμεις της, μέχρι που λίγο πιο κάτω στο λόφο, βρήκε ένα μαύρο σκύλο (έμοιαζε με αυτόν που είχα δει νωρίτερα στο όνειρό μου) και του πέταξε το φίδι κι αυτό τον δάγκωσε στο στόμα. Θύμωσα με την ανευθυνότητά της και το ύφος της που ήταν "ε σιγά, μωρέ, τι έγινε" αλλά την ακολούθησα και βρεθήκαμε στο σπίτι στο χωριό μου, με το φίδι και το σκύλο στα πόδια μας, ενώ ο σκύλος αργότερα πήρε τη μορφή ενός παλιού μου φίλου, εγώ πάτησα ξυπόλητη και με πληγές στα πόδια εκεί όπου είχε γίνει η "μάχη" και φοβήθηκα για το δηλητήριο και σκεφτόμουν και της εξήγησα ότι ο φίλος μου, όπως ένας σκύλος που καταλαβαίνει ότι πεθαίνει, δεν θα πεθάνει μπροστά μας, αλλά θα πάει κάπου να κρυφτεί. "Δεν πεθαίνουν έτσι, ντρέπονται", νομιζω ότι της είπα. Το όνειρο είχε και πολλά ακόμη, κάποια στιγμή θυμήθηκα και τη γιαγιά μου που έχει πεθάνει και την είδα, αλλά το βασικό είναι το όνειρο με το σπίτι μου το παλιό που επαναλαμβάνεται, πάντα με λαχτάρα, αγάπη, συγκίνηση και λίγο φόβο, η επιστροφή μου στην παλιά μου γειτονιά και η αναζήτηση φίλων από το νησί, που τις περισσότερες φορές είναι ένα "task" βαρύ, με πόδια "κολλημένα", τα παπούτσια μου να μου βγαίνουν σχεδόν συνέχεια, πολλά πεσίματα, άλλες φορές δεκανίκι, τώρα με άβολο ποδήλατο. Επίσης, συχνά στο παλιό μου σπίτι υποτίθεται ότι έχει γίνει κάποιο έγκλημα, πριν από καιρό αντιμετώπιζα το δράση (τη δράστη για την ακρίβεια), τώρα είτε φοβάμαι, είτε ζηλεύω, είτε απλώς αποδέχομαι και χαίρομαι το γεγονός ότι μένει κάποιος άλλος και χαίρεται κι αυτός το όμορφο σπιτάκι. Επίσης, στα όνειρά μου από τότε που έφυγα από το νησί, βλέπω ότι μπάνιο κάνω μόνο στις εκεί παραλίες και ποτέ στου Πηλίου και συχνά σε τρεις συνεχόμενες, επιλέγοντας κάθε φορά με φίλες (σπάνια με φίλους) σε ποια θα πάμε. Το μεσημεριανό μπάνιο γίνεται στην τελευταία και μεγαλύτερη και με περισσότερο χύμα κόσμο, χωρίς το πάνω μέρος του μαγιώ και το απογευματινό - βραδινό στη μεσαία, πιο απάνεμη, άδεια από κόσμο και με πιο βαθιά νερά, χωρίς μαγιό και σε απόλυτη γαλήνη και αυτοπεποίθηση. (εδώ, ενδέχεται να μπερδεύονται διάφορα νερά ή ποτάμια και λίμνες, που έχω κολυμπήση ανά διαστήματα). Τα τοπία είναι τις περισσότερες φορές φανταστικά και όχι όπως είναι στην πραγματικότητα. Σας ευχαριστώ, εκτός από τις ερμηνείες που δίνω η ίδια μέσα από τα συναισθήματά μου, θα ήθελα και μια δική σας. Η αλήθεια είναι ότι αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο να επιστρέψω και πάλι στο νησί για ένα διάστημα και του να δώσω φέτος μια ευκαιρία στην πόλη όπου γεννήθηκα και που, μέχρι τώρα, έχω την αίσθηση ότι δεν περνάω και πολύ καλά.

eida smera oti milaga me tin pethera mou (o petheros mou exei provlima ygeias) k me rwtisa an trww salata me rodia.. tis eipa nai k me rwtise apo pou ta perneis ta rodia,ta agorazeis i ta perneis apo to potami?k eida to patami k stis oxthes tou eixe rodia.. ystera xwris na thimamai kati allo eida tin salata me to rodi alla den thimamai an efaga.. itan polu entono k ksypnisa les k taraxtika.... anysixisa polu...