Βρίσκομαι στον α΄όροφο του σπιτιού στο οποίο μεγάλωσα, του πατρικού μου, παλιό χωριάτικο σπίτι, το οποίο δεν υπάρχει πλέον. Θέλω να ανάψω το φως, πατάω επανειλημμένα τον διακόπτη αλλά δεν ανάβει. Παράλληλα έχω πλήρη συναίσθηση ότι βρίσκομαι στο δικό μου σπίτι, στο κρεβάτι μου και κοιμάμαι δίπλα στον άντρα μου. Του φωνάζω ότι δεν μπορώ να ανάψω το φως. Του φωνάζω πραγματικά, γιατί με ακούει και προσπαθεί να με ξυπνήσει. Τον ακούω και τον καταλαβαίνω αλλά δεν θέλω και αρνούμαι να ξυπνήσω. Κατεβαίνω στην αυλή του σπιτιού και κλείνω την εξώπορτα, η οποία δεν είναι όπως ήταν του πατρικού, αλλά περίπου ίδια, ίσως μεγαλύτερη, ξύλινη, βαριά και συρόμενη. Αναζητώ το κλειδί για να την κλειδώσω, δεν μπορώ να το βρω, δεν έχει φως. Θέλω να ανάψω το φως της αυλής , για να μπορώ να βρω το κλειδί. Πάω στην είσοδο της κουζίνας, η οποία βρίσκεται όπως πραγματικά ήταν τότε στην αυλή, έξω από το κυρίως σπίτι, για να ανάψω το φως της αυλής. Πατάω τον διακόπτη στην αριστερή πλευρά, πίσω από την πόρτα αλλά φως δεν ανάβει. Σκέφτομαι τότε να ανάψω το φως της κουζίνας, ώστε να φέγγει λίγο και στην αυλή. Πατάω τον διακόπτη στην δεξιά πλευρά της πόρτας, αλλά πάλι δεν ανάβει το φως.
Όλο αυτό το διάστημα έχω πλήρη συναίσθηση ότι βρίσκομαι στο κρεβάτι μου, δίπλα στον άντρα μου, τον ακούω που μου μιλάει,τον καταλαβαίνω και τον αισθάνομαι δίπλα μου, του φωνάζω πραγματικά, επίμονα και με αγωνία ότι δεν μπορώ να ανάψω το φως και δεν βρίσκω το κλειδί, αλλά παράλληλα είμαι στο όνειρό μου και δεν θέλω να βγω, έως ότου κάποια στιγμή με ξύπνησε.
ΕΥΣΤΑΘΙΑ
