Καλησπερα σας. Εχθές το βράδυ είδα ένα όνειρο που πραγματικά μου προκαλεσε πολλά και ανάμεικτα συναισθήματα. Βρισκόμαστε σε μια από τις πόλεις της χώρας μας π.χ ας πούμε Λάρισα και εγώ με την οικογένεια μου κατεβαίνουμε στο κέντρο, ώστε να χωριστουμε για τις δουλειές που έχουμε. Οι γονείς μου έπρεπε να παρευρεθούν σε μια δεξίωση όποτε η τελευταία φορά που τους βλέπω είναι όταν μπαίνουν στο κτήριο της δεξίωσης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια κυρία να κρατάει ένα τεράστιο άσπρο ποτήρι και από πίσω να περιμένουν οι γονείς μου ώστε να μπουνε μέσα. Εγώ με τις δυο μου αδερφες κατευθυνόμαστε προς το κέντρο. Φοράμε όλες καλά ρούχα, ειδικότερα θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι φοράω ένα άσπρο πουκαμισο, μαύρο παντελόνι και μαύρες γόβες. Κρατάω την μικρή μου αδερφή από το χέρι και ακολουθούμε την μεγάλη μας αδερφή. Ξαφνικά βρισκόμαστε σε ένα χωριό και περνάμε από ένα σπίτι όπου το ίδιο ακριβωσ υπάρχει στην κανονική μας ζωή και μάλιστα στην γειτονιά μας. Καθώς προχωράμε ο καιρός αλλάζει και αρχίζει να βρεχει. Φτάνοντας έξω από αυτό το σπίτι βλέπουμε τον γείτονα μας να κάθεται σε μια καρέκλα ενώ βρεχει και να μας λέει κορίτσι όλα καλά ; Και εμείς να απαντάμε ναι ψάχνουμε τον δρόμο προς το Αμπου Νταμπι.!! Έπειτα μας απάντησε ότι έπρεπε μα στρίψουμε δεξιά και ότι δεν κανένα δυωρο θα φτάναμε. Συνεχίσαμε και φτάσαμε σε έναν δρόμο γεμάτο αρχαία ευρήματα, τοποθετημένα μέσα σε ξύλινα τελάρα, αδιάκοπα όσο και ο δρομος μας!! Επίσης θυμάμαι μόνο την δεξιά πλευρά η οποία είχε λόφους γεμάτους με αρχαίους ναούς και αρχαιολογικά ευρήματα. Όλος ο δρόμος ήταν γεμάτος με τα ξύλινα τελάρα γεματα με γυναικεία αγάλματα,ευρήματα και ουτω καθεξης όπως και οι λόφοι με ναούς. Το απίστευτο είναι ότι ο κόσμος περπατούσε χωρίς να δίνει σημασία ή να τα κλέβει. Να σημειωθεί ότι εκείνη την στιγμή που τα βλέπαμε θυμάμαι ότι δεν φορούσαν παπούτσια. Δεν ένιωθα όμως και όμορφα! Μπορεί στην πραγματική μου ζωή να είναι η ενασχόληση μου τα αρχαιολογικά ευρήματα και τα σχετικά αλλά στο όνειρο ένιωθα κάπως περίεργα και αμήχανα. Ήταν λες είχαν μαζέψει όλα τα αρχαία της Ελλάδας σε ένα μέρος. Έπειτα έπιασε βροχη και ο γείτονας μας (αυτός όπου καθόταν στην καρέκλα) μας βρήκε στον δρόμο και μας φιλοξένησε στο σπίτι του. Μετά ξύπνησα.
Xanthoula
