Ήμουν κλεισμένη σε ένα δωμάτιο που έμοιαζε με κελί φυλακής και μια γυναίκα, μελαχρινή ήταν, ήρθε με ένα φίδι και έβαλε το φίδι να με δαγκώσει στο δάχτυλο του αριστερού χεριού λέγοντας μου ότι δεν θα πονέσει και για κάποιο λόγο την άφησα. Αμέσως μετά κατάλαβα ότι ήταν δηλητηριόδη το φίδι και ένιωθα όλο και πιο αδυναμη και άρχισα να κλαίω και να ουρλιάζω " Θα πεθάνω, θα πεθάνω". Εκείνη γυρισε και μου είπε "Αν προλάβει να σου κάνει την ένεση με το αντίδοτο ο "καλός σου" δεν θα πεθάνεις" και έφυγε. Μετά ήρθε το αγόρι που μου αρέσει μέσα στο δωμάτιο, το πρόσωπό του ήταν άσπρο σαν το πανί και μέσα στον πανικό. Προσπαθούσε να μου κάνει την ένεση με αργές κινήσεις γιατί αλλιώς δεν θα έπιανε το αντίδοτο και την ώρα που μου έκανε την ένεση του είπα "Πεθαίνω" και πέθανα. Με πήρε αγκαλιά και μου έλεγε "όχι δεν πεθαίνεις, σε παρακαλώ" και έκλαιγε και μετά από λίγο ξαναζωντανεψα, ανταλλάξαμε ματιές, μου χαμογέλασε, του χαμογελασα και μετά ξυπνησα.
Μαρία
