Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα και καθόμουν σε ένα ξύλινο φράχτη, κατά μήκος ενός χωματόδρομου. Ξαφνικά άκουσα να τρέχουν ζώα στο δρόμο, ακούγονταν από τα αριστερά μου και είδα φιδάκια μικρά να έρχονται σαν κυνηγημένα από τα ζώα. Περνούσαν από μπροστά μου και πετάγονταν σε όλες τις κατευθύνσεις, κάποια πέρασαν πολύ κοντά μου, σαν να έπεσαν επάνω μου, τρόμαξα και ξύπνησα. Δεν πρόλαβαν να με δαγκώσουν όμως νομίζω ότι τα ένιωσα να με ακουμπούν. Όταν ξανακοιμήθηκα είδα ότι είμασταν στο πατρικό μου με τον άντρα μου, και ήρθε η μαμά μου με την αδελφή μου, η μαμά μου με κοιτούσε με ύφος επικριτικό και αδιάφορο, με νευρίασε πολύ, πάλι, και άρχισα να της λέω ότι θα κάνω όλα τα ρούχα της κομφετί, κομματάκια. Να σας πω εδώ ότι δεν μιλάω με τη μαμά μου 4 χρόνια, γιατί δεν ήθελε τον άντρα μου και προσπάθησε με τη συμπεριφορά της και την ανοχή μου να μας διαλύσει, μέχρι που είδα και αποείδα προσπαθώντας να την έχω κοντά μου συμβουλεύοντας την, κατάλαβα ότι η ιδέα για τον εαυτό της και ο τεράστιος ναρκισισμός της δεν την άφηναν να δει και να καταλάβει τίποτα, και το τελείωσα μαζί της, νιώθω όμως πίκρα για το πως μπορεί και κρατιέται μακριά μας και προτιμάει την αδελφή μου, η οποία βεβαίως έχει γίνει ....σαν τα μούτρα της. Οπότε κάθε φορά που τις βλέπω στο ονειρό μου μαλώνω μαζί τους έτσι και αλλιώς....
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας
Μαρία
