Ονειρεύτηκα πως ήμουν σε μια παραλία και καθόμουν φτιάχνοντας ένα αγαλματακι από πηλό, ακολουθώντας την εικόνα ενός ανθρώπου που είχα δει στον δρόμο. Κάποια στιγμή, τελείως απ' το πουθενά εμφανίζονται οι γονείς μου, βλέπουν το μισοτελειωμενο αγαλματακι και ο πατέρας μου λέει στη μητέρα μου "κοιτα! Το παιδί φτιάχνει το άγαλμα του Αγίου Παύλου!" Και ξαφνικά εξαφανίζονται πάλι. Περνάει λίγη ώρα και αποφασίζω να μπω στη θάλασσα. Όμως δεν ήθελα με τίποτα να αφήσω το αγαλματακι από τα χέρια μου και έτσι το πήρα και αυτό μαζί. Εκείνη την ώρα ο ήλιος έπεφτε γι αυτό και δεν είχε κανέναν τριγύρω. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και έτσι κολύμπησα αρκετά μακρυά απ την ακτή, πάντα με το αγαλματακι στο χέρι. Καθώς άρχισα να κολυμπάω πίσω στην παραλία παρατήρησα τον βυθό κάτω μου, και παρατήρησα ότι οι πέτρες ήταν νεκρά καβούρια ή καβούρια χωρίς δαγκάνες...το ίδιο και όταν έφτασα στα ρηχά. Ακόμα και οι πολύ μικρές πετρουλες ηταν μικρα καβουρακια που, παρόλο που πατούσα κάνω του για να βγω απ το νερό, δεν με πειραζαν ούτε με δάγκωναν. Το όνειρο τελείωσε με εμένα να βγαίνω απ το νερό, κρατώντας το αγαλματακι και να χαίρομαι που δεν το έχασα όσο κολυμπούσα.
Άννα Μαρία
