Βρέθηκα στον πόλεμο, σε ένα τεράστιο κτήριο. Είχα εγκλωβιστεί μέσα και έπρεπε με τις επιλογές μου να περάσω διαφορες δοκιμασίες, οι οποίες δεν ήταν ξεκάθαρες. Το γεγονός αυτό το συνειδητοποιησα καθώς προσπαθούσα να βρω τρόπο φυγής. Δεν ήμουν μόνη, ήμουν με πολλά άτομα παιδιά, γέρους, νέους,δεν τους ήξερα. Προσπαθούσα να ξεφύγω έμπαινα μέσα σε πόρτες εκεί έπρεπε να κάνω κάτι σε συνεργασία με τους υπόλοιπους. Πολλοί σκοτώνονταν εγώ όμως προχωρούσα. Έφτασα σε πόρτες οι οποίες με ξεγέλασαν. Έφευγα.
Φτάνοντας στον τελευταίο όροφο είδα φώς. Ουρανό.
Η μία πόρτα έγραφε εγγόνια η άλλη δισέγγονα.
Μπαίνω στην πόρτα εγγονια ήταν πιο κοντά ενώ η άλλη πολύ μακριά
Εκεί βλέπω έναν άνθρωπο και ένα κελάρι. Μας λέει εκείνος ότι θα μπορέσουμε να φύγουμε και θα μας αφήσει ελεύθερους αρκεί να μην βοηθήσουμε κανέναν άλλον εκτός του εαυτού μας.
Φεύγω γρήγορα και τρέχω. Γύρω εχθροι. Φτάνω στην τελευταία πόρτα μπαίνω μέσα και βλέπω ένα παράθυρο ανοιχτό και φωτεινό αλλά με ένα σύρμα. Επίσης κάτι τυλιγμένο μέσα σε ένα σεντόνι. Το σηκώνω με κάποια δύναμη να μου το λέει και βλεπω μια δαιμονισμένη. Την διάβασα είπα ότι προσευχή ήξερα και εκείνη με άφησε να περάσω
Όντως πήδηξα από κάτω και σωθηκα. Εκεί το όνειρο σταματά.
Ιωάννα
